درمان سرماخوردگی روحی با دونات شکلاتی

چند سال قبل عهد کردم اگه مُردم پیش تراپیست نرم; نه اینکه مخالف این کار باشم برعکس جزو لاینفک زندگی هر آدمی از بچگی تا انتهای کار میدونم, ولی تجربه شخصی نشونم داد من آدم سازگار و متعادلی برای این رویکرد درمانی نیستم و ترجیحم این شد خودم دنبال راه حل بگردم برای همه چیز درنتیجه دوره های خیلی پایین رفتنی رو خودم با خودم مدیریت کردم ولی من مقاوم, من همیشه نقش بازی کن, من همیشه درست میشه و درست میکنم و من همیشه جنگجو توی یکی دو سال گذشته تمام آستانه ها رو رد کرد و از چند ماه قبل هر روزی که بیدار شدم و هر شبی که خوابیدم انگار روحم چروک تر و چلونده تر شد, بعد سال ها دیدم انقدر به لبه نزدیک شدم که دارم می افتم پایین ولی نه اون پایین رفتنی که همیشه میرفتم یه جور دیگه یه جنس وحشی تر و خطرناک تر و نیاز دارم کسی کمکم کنه, رفتم پیش روانپزشک و درمان دارویی!

توی مطب یه خانم جوون با دختربچه ش نشسته بود و دخترک توُپر و نمکی بود و حوصله اش سر رفته بود. اومد روبروم و انگار بیست سال رفیق نزدیکم بوده و آخرین بار دیروز باهم حرف زدیم با تعجب گفت تو چته اومدی اینجا؟ (یه مقدار از نظر ادبیات مشکل داشت به نظرم) با اینکه از بچه پرو بیزارم خنده م گرفت از لحنش گفتم سرماخوردگی مزمن دارم! آروم مشتش رو زد به بازوم و گفت دروووغ! اشاره کرد به سرش و بعد قلبش گفت یه چیزایی اینجاها بهم خوردن گفتم راستش رو بخوای آره بد بهم ریختن! دیدم بچه یی شاید درک نکنی اینطوری گفتم. گفت نه بابا من آخرشم (آخر چی نمی دونم!). رفتم و برگشتم هنوز نشسته بود و داشتم از در میرفتم بیرون اومد کنارم گفت شیرینی دوست داری؟ گفتم نه اصلا سال هاست هیچ شیرینی نخوردم, گفت همونه دیگه, میدونی چیه؟! شما لاغرا همتون عصبی و بداخلاقید. دوباره اشاره کرد به سر و قلبش گفت اشکال اینجاها نیست اشکال از لاغر مُردگیت هست! منو ببین چه خوشحالم, برو الان یه دونات شکلاتی بخور ببین چه حالی داره ..