چند روز قبل جایی خوندم صمیمیت یعنی جرات نشون دادن زخم هات رو داشته باشی و بدونی احتمال اینکه ضربه بخوری هست ولی اعتماد کردن رو انتخاب میکنی; تعبیر جالبی بود و قبولش دارم. بعد فکر کردم نه تنها توی صمیمیت روابط عاطفی که توی رابطه های دوستانه چقدر آدم هایی که نقص هاشون رو آروم کنار می زنن و نشونت میدن واسم دوست داشتنی, محکم و انسانی هستن, بهت میگن من این درد رو دارم من این زخم رو دارم, این جاهایی که میبینی با هزارتا زحمت یه تیکه هماهنگ پیدا کردم و چسبوندم به خودم اگه اتفاقی دیدی نخور تو ذوقت یا نترسی, اگه یه روزی بی ربط و یهویی واکنش و اکت های اغراق آمیز نشون دادم به حرفت یا کارت بدون به تو ربطی نداره و صرفا واکنش دفاعی بدنم برای بقا بوده چون در لحظه احساس خطر کرده, کاری نکن جدی نگیر حرفی نزن خودم درستش میکنم. برعکس, آدم هایی که کامل و کافی و بی نقص خودشون رو نشون میدن و داخل هر حفره روحشون رو فقط با یه چیزی پُر کردن که یکدست و صاف به نظر بیان و خنده های گل گشاد سرخوشانه دارن باعث ترس و وحشتم میشن
بنظرم درسته به صمیمیت ربط داره اما یه دسته از آدمها کلا در حال خوب نشون دادن خودشونن حتی به نزدیکترین ها. شاید به فهمیدن هم ربط داره مثلا من حس میکنم حرفمو دردم رو میفهمی پس برات توضیح میدم.
ببین الان اینی که گفتی یاد یه چیز دیگه افتادم یه وقتایی تو درونا عادت کردی خودتو پیش خانواده ت یا آدمای نزدیکت خوب نشون بدی چون مودت و روحیه تون بهم نمی خوره و نمی خوای حرف بزنی و احساس ایگنور شدن میکنی ولی اینکه یه سری از آدما کلا قسمتای دارکشون رو قبول ندارن و خیلی ادعای فضل و کمال دارن و تو چشمت میکنن من خوبم حال بهم زنه
دقیقا به فهم و درک متقابل برمی گرده تو ممکنه یه سری از آدما واست عزیز باشن ولی چیزی نداری بگی چون میدونی درک اون موقعیت یا حال روحی رو نداره پس صمیمیت بسته میشه حتی اگه خیلی نزدیکت باشه
چقدر خوبه کسی باشه که بتونی اون اعتماد رو بهش بکنی و همه جوره تو رو بپذیره و بدون ضربه زدن همراهیت کنه
واقعا یکی از بزرگترین خوشبختی های زندگیه داشتن نقطه یا نقاط امن توی زندگی داشتن و بدونی تحت هر شرایطی یکی اون بیرون هست که بودنش خیلی می ارزه
دقیقا همینطوره آدمهایی که خودشون هستند دوست داشننی قوی و مورد اعتمادترند
آره حتی وقتایی که باگای شخصیتشون رو میبینی یا ناراحت و دلخورت میکنن طبیعی و موجه هستن در مقابل کسایی که تمام تلاششون رو میکنن معقول و موجه باشن
مثل من که همیشه از دیدنت کامنتت خوشحال میشم :*
و کاش تعداد آدمایی مثل علی، تو زندگی‌هامون زیاد بود..
+ منم از ارتباط با آدمایی که آخر پست نوشتی حس خوبی نمی‌گیرم.
قربونت برم منم از خوندن نوشته های پر از حس و درک بالات لذت میبرم
منم امیدوارم به زیاد شدن آدمای شبیه علی ولی چیزی که توی واقعیت میبینم خیلی خلافش هست البته هم چنان امید دارم
من از صرفا حس بد گرفتن از این آدما خیلی بیشترم و باعث وحشت و فرارم میشن چون ضربه زننده های ماهری هستن