من دو قسمت شخصیت دارم. یکی باید در طول روز حتما و قطعا چند ساعت کامل بدون ارتباطات انسانی و کلامی بگذره. فقط خودم روبروی خودم. خودم کنار خودم. خودم زدن توی سر و کله خودم. خلاصه هر شکلی از خودم با ورژن های دیگه خودم. قسمت دوم شخصیت من شدیدا اهل ارتباطات و هم کلامی و صحبت های زیاد و مراودات و مکالمات هست. از ساده ترین و جزئی ترین و مسخره ترین چیزا تا دیپ کانورسیشن با تعداد بسیار انگشت شمار از آدمایی که مورد اعتمادم هستن. توی دو-سه ماه اخیر یکی از عجیب ترین و انرژی برترین و خسته کننده ترین و زهرمارترین شرایط ممکن رو تجربه کردم و هنوز در حال تجربه ش هستم. در همین حالت یکی از مورد اعتمادترین و عزیزترین دوستایی که یکی از گوشه های مکعبم رو پُر کرده بود, و برای من دوستی بود امن, مطمئن, شفاف و براق انگار فلس ماهی زیر نور خورشید دیده باشی, انگار آسمون از این آبی تر نباشه و ابرهاش گوله یی تر و پنبه یی تر نباشه, انگار چار ساله یی و وسط خیابون گم شدی و میاد از پشت محکم بغلت میگیره و عروسک مورد علاقه ت رو میذاره توی بغلت, انگار زنگ آخر روز پنج شنبه خورده و فقط هل میدی زودتر بری خونه و میدونی تولدته, چنان زد زیر همه چیز و چنان فاتحه اون اعتماد رو خوند و چنان توی بدترین و وحشتناک ترین لحظه ها و روزها هیچ کاری نکرد و بی اعتنا بود که احساس میکنم نصف شخصیتم رو کسی سال هاست گذاشته تو فریزر و یادش رفته دربیاره.
حالا میدونی جالبیش کجاست؟! جالب اینجاست هم زمان که یکی از عمیق ترین دردا رو بعد سال ها احساس میکنم دارم لذت میبرم از اینکه کسی جای اینکه ذره ذره قسمت دارک وجودش رو واست رو کنه و ذره ذره ناامیدت کنه چنان یک دفعه یی زهر وارد کرد که با وجود اینکه هفته ها احساس خفگی و تهوع و مسمومیت داشتم و دارم, ولی فهمیدم چقدر خوبه حتی اگه کسی ناخالصی هم داره یا بدی هم میخواد بکنه محکم بزنه و بره. جای حرف و دیالوگ و چیزی نذاره. مطمئنت کنه و بره.
چرا اینطوری میشه گلس؟ منم بهترین دوستم رو همینطوری از دست دادم.
نمی دونم
واقعا جوابی ندارم
ترکیبی از اشتباهات هر دو نفر و انتظارات بیجا و عدم شناخت از ضعفای خودمون و طرف مقابل
در مورد خودم فکر می کردم دوستمم ظرفیت بسیار بالایی از محبت و امنیت داره و فهمیدم خودش پر از حفره های خالیه که وانمود میکرد اهمیت ندارن