از یازده روز قبل ...

تولدم یازده روز دیگه ست و دیشب سومین هدیه رو گرفتم و چقدر خوشحالم. کاش یه تابلو گردنم بندازم بگم به من کادو زیاد بدید من دوست دارم. قطعا خیلی مهمه چیزایی که آدم دوست داره بگیره ولی واقعا توی این سن وقتی کوچیک ترین هدیه ها از نظر مادی رو میگیرم یه ذوق درونی خوبی دارم. اینکه کسی چیزی ببینه و یاد تو بیفته, رنگی ببینی که تو دوست داری, مدل لباسی که مورد علاقه ت هست, یه چیز ساده و ظاهرا معمولی حس رضایت از زندگیم رو میبره بالا. الان توی ویش لیستم این هست که دوست دارم با پست واسم کادو بیاد یه هدیه جذاب از یه آدم دلبر ولی نه هدیه خاصی تو ذهنم دارم نه آدم دلبرانه یی می شناسم با کمال تاسف. نمیدونم چرا های لول نمیشم و از روز اولین فروردین تاریخ تولدم رو چک میکنم و از اول خرداد تو فکرشم چطوری بعضیا میگم وااای یادم رفت امروزم تولدم بود؟! چرا من یادم نمیره و هنوز انقدر جذابه! در راستای برنامه ریزی دیروز تصمیم گرفتم کیک سفارش ندم و نخرم چون حتی یه سال خودم لب نزدم و همه خوردن جز خودم, چون غذای مخصوص تولدم دوست دارم هر سال سوشی بخورم میخوام ولخرجی سنگین کنم و یه سینی سوشی سفارش بدم و شمع میذارم روش. چه خلاقیت نابی دارم!