جزیره

خیلی کم پیش میاد یا شاید هیچ وقت اتفاق نیفته آدمی رو پیدا کنی و ببینی که کاملا روحیات و طرز تفکر و زاویه دید تو رو داشته باشه و گیریم پیدا هم شد عجب هم نشینی ملال انگیز و خودخواهانه و خودشیفته گونی میشه دوتا از خودت روبروی هم بشینن و معاشرت کنن. بعد سال ها متوجه شدم مهم ترین اصل تعامل دونستن و درک کردن نحوه ارتباط طرف با خودش و دنیاست; هر کدوم ما شبیه جزیره هایی هستیم با فاصله های کم یا زیاد از همدیگه, داخل این جزیره قوانین, آب و هوا, زبان, راه ها و ارتباطات, فرهنگ و سبک خاص خودش رو داره. ما با کلی پارو زدن, نقشه خونی,  پرس و جو و شنا کردن خودمون رو به جزیره ها می رسونیم و بدون دونستن هیچ قاعده و قانونی با کلی سر و صدا و بی ادبی و پررویی هرجایی از این جزیره میریم چادر میزنیم و هر کاری دلمون خواست میکنیم و آخرشم میگیم عجب جای مزخرف و بد آب و هوایی! خیلی ام کوچیک بود, خیلی ام بسته بود, چیزی ام نداشت با این همه تبلیغ و بروشور! چقدم دلگیر و بی سر و صدا بود آدم دلش می ترکید! وقتی زبان ارتباط خاص یک نفر رو ندونیم, وقتی ندونیم یه آدم موقع افتادن توی هر کدوم از چاله های احساسی مثبت و منفی چه ری اکشنی از خودش نشون میده تقریبا غیرممکن اون ارتباط چیز به دردخوری از آب دربیاد و بعد مدتی محکوم به فناست.

p.s: من موقع افتادن توی چاله چوله ها کاملا ساکت میشم حتی کلمه یی نمیتونم به زبون بیارم, شبیه آتشفشان نیمه فعال میشم که هر ازگاهی دودی ازش خارج میشه ولی فوران نداره مگه اینکه کسی پاش رو بذاره روی دُمم و برنداره اون وقت قضیه برعکس میشه! مرسی که وقتی وارد جزیره ام شدی قوانین اش رو خوندی و احترام گذاشتی, مرسی که زبان ارتباطی منو میدونی, مرسی که تشخیص میدی ترجیح من حرف نزدن, مرسی که برعکس همه بدون در زدن کلید نمیندازی بیای وسط حال و پذیرایی بشینی و تخمه بشکنی و بگی بیا فیلم کمدی ببینیم یه دل سیر بخندیم حالت خوب شه!