روی آب, خاک و هوا

چند روز بود مدام آتش در نیستان ناظری رو زیر لب میخوندم, از آن حال هایی بودم که هرچند ماه یک بار دچارش میشوم, پریشان حالی که ریشه هایش از زمین شروع میشود و شاخه هایش چند آستان از آسمان رو درمی نورده و کم کم بعد چند روز ریشه ها شروع می کنند به شل شدن از میان خاک و احساس میکنم بین آسمان و زمین معلقم تا دوباره یک جای پا پیدا کنم (خیلی حالت استعاری و استفهامی پیدا کرد ولی متاسفانه به زبان دیگه یی نمیشه بیان کرد).

 لابه لای فایل های قدیمی گشتم و آلبومش رو پیدا کردم و از جایی که موزیک و بو پدر خاطراتت رو یادت میارن, یاد احسان افتادم که چند سال قبل تمام آلبوم های ناظری, پایور و مشکاتیان را برایم ریخت و وقتی چندتا از کتاب هایم رو دید با هیجانی که زور میزد کنترلش کند گفت ثمر نمی دونستم پناهی دوست داری و دوباره فضولی کرد و چندتا چیز دیگه هم پیدا کرد و هربار داد میزد و از میزان اشتراکش شگفت زده میشد. من هم با خنثی ترین حالت ممکن نگاهش می کردم و توی دلم فکر میکردم چرا مرد گنده این اداها رو درمیاره! همیشه ساز زدنمون که تموم میشد شروع می کرد از در و دیوار حرف درمیاورد و چیزی میگفت و منم جواب های ابلهانه میدادم که زودتر تمام کند ولی همیشه میدانستم که منتظر است, منتظر برای دیدن اولین نشانه! و از جایی که تبحر خاصی دارم در اینگونه موارد ادای اسگل ها رو دربیارم هیچ وقت پیش نیامد. وقتی من رفتم اتریش یک سال بعدش رفت آلمان و چند باری حرف زدیم و هربار با اصرار میخواست قرار بگذارد باز هم رد می دادم و آخر بلاکش کردم و جواب ندادم و بعد هم که برگشتم و هیچ.

چند ماه قبل توی کافه بچه برادرش رو دیدم که اون موقع ها پیشش کار میکرد و بلافاصله هم را شناختیم, آمدم دوباره رد بدهم که نشناختم ولی نشد, بعد احوال پرسی گفتم چه جالب آن موقع ها بچه بودی فکر نمی کردم منو یادت باشه! با حالتی که انگار من به کل خانواده اشان حمله کرده ام و داغ به دلشان گذاشته ام نگاهم کرد و گفت : خوب یادم هست دایی جون هنوز هم بین حرف هایش چیز بی ربطی میگوید که حرف شما رو پیش بکشه! اومدم بیرون و به تقلید"عجب دنیایی که من آخرین امید کسی باشم" فکر کردم عجب دنیایی که من پریشان حال ِپریشان مو(از گرما موهامو صاف نمیکنم و فر توی فر) افسار گسیخته هنوز در یاد کسی هستم درحالی که سر سوزنی نه از یاد او نه هیچ بنی بشری سال هاست که در یاد من نیس