رسپی کیک

نوجوون که بودم هر کتاب و شاهکاری که میخوندم جمله هایی رو که دوست داشتم یادداشت بردای میکردم. بیشتر دفترها رو دور انداختم به جز دوتا رو و الان از خودم خجالت میکشم که حتی لای یکی از صفحات رو باز کنم. نمی دونم فکر میکردم یادداشت کردن این جمله ها توی مواقع بحرانی کمک حالم میشه. مثلا موقع برخورد با فلان مشکل صفحه ی مربوط رو باز میکنم و طبق دستور عمل میکنم و توی سه ثانیه از مهلکه جون سالم به در میبرم; به گمونم زندگی رو بیشتر شبیه دستور کیک می دیدم البته مواد حاضر توی دستور با موادی که من داشتم تفاوتش از زمین تا آسمون بود و حتی موقع عمل کردن به رسپی های نوشته شده توی دفترم نتیجه فاجعه یی به بار می اومد چون نه من سرآشپز بودم نه مواد همان مواد بود.

دیروز که کتاب رو تموم کردم لای صفحه های آخری علامت گذاشتم و انقدر خوشم اومد که باید اینجا مینوشتم که هروقت خواستم ببینمش, این بار تفاوتش با آن دوران اینجاست که تک تک جمله ها رو تجربه کردم و تجربه زیسته نویسنده انقدر شبیه خودم بود که خواستم کاغذ رو پاره کنم و بجوم که بخش خالی ام رو پر کنه :

"وقتی زندگی برای یک نفر فقط تبدیل به زنده ماندن میشود, وقتی تلاش برای زنده ماندن تمام وقت و انرژی را می گیرد و نیرویی باقی نمی گذارد تا به نیازهای دیگر برسی, و وقتی زمان آنقدر سریع می گذرد که هرآنچه در طلبش بوده ای خشک و فاسد می شود, نمی توان از کسی انتظار داشت همان گونه که قبلا زندگی می کرده مسیرش را ادامه دهد و کماکان بار روی دوشش را حمل کند.

زندگی خاله گوارا در حالی گذشت که ما توجه کافی به آن نکردیم, و گذاشتیم زندگی اش از دستانمان در رود. من از این امر مطمئن هستم. وقتی ما امیدمان را در زندگی از دست می دهیم, سنگ محک های بسیار دیگری در زندگی از دستمان در می رود. دیگر نمیخواهیم هیچ کاری انجام دهیم, بخشی از چیزی باشیم یا حتی دیگر با کسی باشیم. تمام تمایل ما برای روابط از بین می رود و کاملا منزوی می شویم"