زندگی با طعم هویج پخته

هیچ وقت با سوپ خوردن میونه خوبی نداشتم البته به جز سوپ جو که کاملا حسابش جداست. هیچ وقت هیجان و انگیزه یی از خوردن آب رنگی که چندتا چیز دیگه هم داخلش شناور هستن نداشتم مخصوصا اگه سوپ مریضی باشه; همان هایی منظورم است که سبز-زرد, بی نمک و بی فلفل هستن, مزخرف و مجهول الحال. باز در این شلم شوربا چیزی که ضدحال ترین عنصر ممکن است هویج پخته است ! با موشکافی مجبور میشم با حال نزار همه رو رصد کنم و بگیرم و دور تا دور ظرف بچینم و مدام چشمم بهشان میافتد و زور به دلم میاد. میزان نفرتم به بچگی ام برمیگرده, معمولا هر دو-سه ماه یک بار مریضی سختی میگرفتم و انگار یک آدم دیگه از داخلم بیرون می کشیدن و بی نهایت ضعیف میشدم. یک بار که دوباره مریض بودم مامانم سوپ با آب گوشت درست کرده بود که طعمش از هر بار فاجعه تر شده بود! بعد برای خودش و سحر ساندوچ سالمون دودی گرفته بود که آن زمان تازه اومده بود و شدیدا خوشمزه و هوس انگیز! با نفرت به حجم سوپ نگاه میکردم و هویج های بدقواره و از طرف دیگه به دست و دهان آن ها.

از آنجایی که ذهنم درست و طبیعی و شبیه آدمای عادی کار نمیکنه و همیشه همه چیز در مغزم بهم ارتباط دارند امروز احساس کردم از صبح که بلند شدم دهانم مزه سوپ میدهد با اینکه مدت هاست نه مریض شده ام نه مهجول الحالی خورده ام! به نظرم زندگیم شبیه سوپ مریضی شده و از بد روزگار هویجش رو هم دو برابر مواد دیگه داخلش ریخته اند درحالی که بقیه در حال گاز زدن به سالمون های دودی اند ..