زیواتنو

چند سال قبل فکر می کردم فراموش کردن, چال کردن و خاک ریختن, پرتاب و شوت کردن به دورترین نقطه ممکن خاطره ها, یادآوری های ناراحت کننده و دردناک بزرگ ترین دستاورد آدم میتونه باشه. گاهی اوقات شبا حتی تصور فراموش کردن هرچیزی که تا الان گذشته یه گرمای تازه به زیر پوستم میداد و فکر یک ذهن خالی که هیچ لکه لکه یی روش نیفتاده آرومم می کرد.

چند سال بعد تنها چیزی که یادم میاورد هنوز زندگی داره تو تنم توپ توپ میکنه یادآوری خاطره های خوشمزه یی بود که زیر زبونم جا خوش کرده بود. خاطره ها فلش مموری های کوچیکی شده بودن که حجم زیادی انرژی و حال خوب رو توی دوز بالا توی تمام جونم پخش می کردن, فقط کافی بود در اون قسمتی که میخوام رو باز کنم از پله هاش برم پایین و ساعت ها وارد جایی بشم که در عین اینکه هیچ کجاست ولی برای من بهترین نقطه جهان میتونست باشه. می تونستم به دلخواه انتخاب کنم که الان دوباره توی اون صحنه بازی کنم یا فقط بشینم به عنوان یه بیننده از دور ببینمش. می تونستم جاهایی که دوست ندارم رو کات کنم. میتونستم جاهای حوصله سر بر رو بزنم بره جلو. میتونستم به اون لحظه بهترین موزیکی که بهش میخورد رو اضافه کنم. صحنه ش رو دوباره بچینم. من می تونستم از یک خاطره هزارتا خروجی بیارم بیرون.

الان جایی ام که هیچ طرف خاطره هام رو نه می خوام که داشته باشم نه دارم, نه یادآوری صحنه های درام به اون غلظت چسبناک و تاریکی نمور و پر از وحشت با شبح های پرسه زننده است نه خوشی هاش واقعیه ! بیشتر شبیه یه لباس مستعمل که یه روزی از یه برند خوب بوده و حالا با وصله پینه و تیکه پارچه های مختلف میخوام به شکل اولش درش بیارم, پوشیدنش بیشتر احساس مسخره بودن و دلقک بودن میده تا لذت بردن خالص دست نخورده.

یاد دیالوگ اندی می افتم توی رستگاری در شائوشنگ: "یه جایی هست توی اقیانوس آرام که هیچ خاطره ای نداره, دلم میخواد بقیه عمرم رو اونجا بگذرونم, یه جای گرم که توش هیچ خاطره ی نباشه"

اندی سر راهت دنبال منم بیا, بیا با هم بریم اون جای گرم بی خاطره که دهنت مزه نمک و شن بده و روی سرت آفتاب بتابه و روبروت یه آبی بزرگ.