میمون خیس

سال ها قبل شیرین, بر خلاف اسمش گوشت تلخ ولی نرم دل, هروقت چند روز نطقم بسته میشد یا جواب هایم میشد یک سری اصوات می گفت باز رفتی زیر آب ! بیا بالا ! رفتی حالا  اشکالی نداره ولی زیاد نمون بیا حداقل یه هوایی بگیر.

 یاد شیرین گوشت تلخ ام; شاید هفته هاست که زیر آب مانده ام و هروقت به بهانه نفس کشیدن بالا میام احساس می کنم متوجه اطرافم نمی شوم. قدرت درک و آنالیز محیطی را انگار از دست داده ام, بقیه که حرف می زنند انگار من با دهان و گوش پر آب می بینم اشان. در لحظه یادم می رود طرف مقابل رد حرفش چه بود ! هر تلاشی بدتر نتیجه عکس می دهد و حجم بیشتری آب قورت می دهم.

فکر می کنم  سال هاست همه چیز را برعکس متوجه شده ام, هدف را اشتباه نشانه گرفته بودم و آن تیرهایی که روی هدف های مختلف نشانه گرفته بودم جای اینکه ماکت باشد آدم زنده بوده و بدتر از آن اینکه آن آدم خودم بودم و  وسط پیشانی خودم را نشانه رفته بودم.

از همه جالب تر دیروز بود که احساس کردم همه جوری حرف می زنند و رفتار می کنند که زبان عامی و محاوره اشان را هم نمی فهمم, احساس کردم نه تنها مدت هاست زیر آب گیر افتاده ام بلکه از سیاره میمون ها روی زمین فرود آمده ام !  چون هیچ رقم نمی شود این حجم نفهمیدن را توجیه کرد مگر اینکه یکی این وسط زبان آدم سرش نشود و چون همیشه اهل شکسته نفسی بوده ام باید زبان نفهم اینجا من باشم, فرود آمده از سیاره میمون ها ! جای گل سرخ هم حتما باید از موز توی یخچال محافظت کنم !