ابر قهرمانی به نام سالاد سبز

چند ماهه قبل مجبور شدم به علت پاره یی مسائل در حوزه سلامتی که سال ها درگیرشم برم کولونوسکوپی و یک و روز نیم هیچ چیزی نخوردم به جز مایعات کاملا شفاف یا صاف شده. نکته اینجاست اصولا آدمی ام که با وجود عشق غذا و خوراکی بودنم (موقع افسردگی خفیف اسکرول کردن یوتیوب و دیدن آشپزی سه تا جون به دوتا جونم اضافه میکنه)خیلی چیزی نمیخورم یا خیلی پرخور نیستم و طبعا نخوردن کار سختی نبود ولی نزدیکای صبح به خاطر خوردن کلی دارو که باید قبلش استفاده میکردم رو به موت بودم و مطمئن بودم به صبح نمیکشم. ماجرا تموم شد و رفت ولی از اون روز یه چیزی توی ذهنم مهم شد و خیلی به چشمم اومد اونم لذت بردن با تمام حواسم از خوردن بود. خیلی وقتا از روی بی حوصله گی و تنبلی و مود بد یا چیزی نمیخوری یا هر چی دم دستت رسید لای هم میپیچی و میخوری, گاهی اوقات از روی خشم و عصبانیت دکمه جارو بودنت رو میزنی و تمام کنار گوشه های یخچال اگه چیزی مونده باشه می بلعی انگار داری از غذا به عنوان تیر برای زدن به خودت و از بدنت به عنوان دشمن دیرینه انتقام بدبختیات رو میگیری, گاهی اوقاتم جبر روزمره است و گشنه نموندن خودت و کسایی که به تو وابسته ان. دیدم تا اون لحظه هیچ وقت با تمام وجودم از خوردن لذت نبردم انقدر کوچیک و ندیدنی و بدیهی بوده که چشمم ندیده, چند ماهه روزی نیست که چیزی بخوام بخورم و از دیدن قد و بالا و رنگش و خوشگلیش لذت نبرم, میخواد نون پنیر باشه میخواد نون خالی باشه یا گرون ترین غذا توی بهترین رستوران.

اومدم ازت تشکر کنم سالاد عزیز, مرسی که همیشه دست کم گرفته شدی و دیده نشدی و اون طوری که لیاقتش رو دادی بهت بها داده نشد و توی منو اصلی اسمت نیومد. مرسی که همه جوره و با همه چیز میشه تو رو درست کرد, مرسی که بی نهایت خوش رنگ و دلبری به تنهایی برای خودت. برعکس ظاهر ساده ت کلی وقت و انرژی لازمه (و البته اعصاب از شستن زیاد) درست بشی ولی هیچ ادعایی نداری و متاسفم خودم توی درست کردنت تنبلم ولی حالم باهت خیلی خوبه, مرسی که امروز تا شب شارژ و پر انرژی نگهم داشتی, انقدر ترکیب رنگی و طیف رنگات دلم رو برد که نتوسنتم پیش خودم نگهت ندارم. 

متاسفانه وقتش رو نداشتم و مهم تر اینکه یاد نداشتم وگرنه حتما با فتوشاپ واست شنل ابرقهرمانی درست میکردم و میذاشتم پشتت, مرسی قهرمان.