روایت زندگی خانم ز

زینت جون شصت و یک ساله ست, موهای بلند تا آرنج و همیشه شرابی, ناخن های مانیکور کرده و همیشه بنفش یا آبی تیره, ظاهر و رفتارش نهایت ظرافت و لطافت, شخصیتش شبیه پنبه سفید و نرم. نزدیک دو سالی میشه که از باشگاه می شناسمش; دو سال قبل مجبور شدم تایمم رو عوض کنم و اون ساعت پاور یوگا نبود و رفتم با گروه دیگه یی که تقریبا همه هم سن و سال بودیم به جز دو نفر که یکی زینت جون بود. همیشه پشت سر من می ایستاد و به واسطه چند سالی کار کردن بعد دو-سه جلسه احساس کردم یه جور ناهماهنگی و کندی توی حرکاتش هست که اصلا ربطی به سن نداره ولی نمی فهمیدم اشکالش کجاست. چند هفته که گذشت می دیدم از بقیه فاصله میگیره و علاقه به ارتباط برقرار کردن نداره, فاصله گرفتنش نوع آدمای درون گرا نبود,  بیشتر حس عدم تعلق یا وصله ناجور بودن رو میداد. چون می دونم چه احساس مزخرفی داره گوشه ایستادن, یکی از جلسه ها ده دقیقه بریک رفتم روبروش و بدون مقدمه گفتم مرسی که همیشه خوشگل هستید و خوشگل میاید, به محض اینکه میام چشمام دنبالتون میگرده( انقدر که خودم تنبلم با موی خیس میام حتی به این کوتاهی بازم حال درست کردنش رو ندارم) هیچی نگفت فقط چشمامش پر اشک شد! (همیشه می دونستم مهارت ارتباطیم افتضاحه ولی این اولین بار بود اشک کسی دراومد).

جالب بود عدم مهارتم توی ارتباط گرفتن جواب داد و از این ماجرا به بعد کم کم باهم دوست شدیم و چیزایی از زندگی شخصی و بیماریش گفت, متوجه شدم پارکینسون داره و دکترش مجبورش کرده یوگا کار کنه برای بالا رفتن تمرکزش و کند شدن روند بیماریش و متوجه شدم دلیل کناره گیریش خجالت کشیدنش بابت مریضیش بوده و اینکه کسی نفهمه!

من بعد چند ماه برگشتم ساعت خودم ولی هنوز همدیگه رو میبینیم, دیشب باشگاه بودم و آخر ساعت مشغول حرف زدن بودم که اومد سمتم بدون هیچ حرفی ده دقیقه محکم بغلم کرد و بعد پیشانیم رو بوسید, با چشمای گرد نگاهش می کردم که چی شده! یه تاپ با گل ریز صورتی و آبی واسم خریده بود که گفت به محض دیدنش یاد تو افتادم ثمر, برای من شبیه این شکوفه هایی(اولین بار بود کسی گفت من شکوفه ام, یادم باشه چندتا گوشه دارک خودم رو نشونش بدم). گفت: دو سال قبل توی بدترین حال روحی بودم, تحمل هیچ جایی و هیچ کسی رو نداشتم, به زور اومدم باشگاه و اون روز با خودم قرار گذاشتم آخرین جلسه یی باشه که میام و گور بابای مریضی. وقتی داشتی با دوستات میخندیدی و یه دفعه یی اومدی سمتم و بدون هیچ مقدمه یی اون یکی دو جمله رو گفتی گریه ام گرفت چون انگار دقیقا منتظر شنیدن اون جمله ها بودم و واسم جرقه شد. امروز که جواب آزمایش رو بردم برای دکتر خیلی تعریف کرد و خوشحال شدم. مرسی که اون روز ازم تعریف کردی, حرفت برای خودت عادی بود ولی برای من غیرعادی ترین چیزی بود که توی بیست سال اخیر شنیده بودم ..